Każda przebyta do końca droga prowadzi dokładnie donikąd. Wdrap się na górę tylko tyle, by sprawdzić, że jest górą. Nie zobaczysz góry z jej szczytu.
Kunoy – jedna z dwóch zamieszkanych obecnie osad na wyspie Kunoy. Wioska, którą jako „swoje miejsce na Ziemi” określa 70 Farerczyków.
Widoczny w tle kościół zbudowano w 1867 roku. Aby sfinansować ołtarz i kościelne srebra, miejscowi rybacy oddawali po jednej rybie z każdego połowu.
Leżąca po drugiej stronie wyspy osada Skarð pozostaje niezamieszkana od blisko stu lat. Tragicznego dnia poprzedzającego bożonarodzeniową Wigilię roku 1913 wszyscy mężczyźni zamieszkujący osadę zginęli podczas połowu.
Ten mały wszechświat łączy z resztą archipelagu jedynie wąski, nieoświetlony, ponad 3 km tunel wydarty naturze w roku 1988.
Ilekroć coś wyda ci się dziwne, przypomnij sobie, gdzie jesteś, i zamiast się dziwić, spróbuj zrozumieć.
Ze świata sportu: w Tórshavn odbył się dzisiaj maraton. Właśnie kończy się ceremonia wręczania nagród. Zwycięzcą w tegorocznej edycji został Martin Gravesen, zaś wśród pań triumfowała Krista Nielsen. I tym razem nie udało się pobić rekordu trasy z roku 2004 – 2 godzin, 49 minut i 6 sekund, choć pan Martin był blisko. Równolegle z maratonem odbył się również półmaraton oraz przemarsz na dystansie 21 km. Na trzech trasach pojawiło się łącznie 540 uczestników.
Ponad 42 km trasa prowadziła głównie po ulicach stołecznego Tórshavn sięgając jednak aż do malowniczo położonego Kaldbaksbotnur, do którego prowadzi taka oto droga wzdłuż fiordu:
Na długodystansowców (w narzeczu tubylców langrenning), którzy spróbowaliby swych sił na farerskich asfaltowych nitkach czeka w tym roku jeszcze półmaraton na Vágar, którego trasa przebiega przez wszystkie wołarskie miejscowości. Start na początku września w Gásadalur, truchtem przez tunel (1400 metrów), Bøur, Sørvágur, obok lotniska, Miðvágur do mety przy kościele w Sandavágur.
Dla niezdecydowanych kilka kadrów z trasy:
Przed startem warto odprężyć się podziwiając chociażby skryte pod chmurami Mykines.
Opuszczamy Gásadalur pnącą się w górę drogą, która zaraz zniknie w tunelu.
Niesforni kibice na trasie.
Panorama w drodze do Bøur, na której podziwianiu sporo zawodników straci cenne godziny. Ale czy ktokolwiek ma tu powody do pośpiechu?
Kryjące się za którymś z kolejnych zakrętów Bøur nadal przed nami, w oddali widoczne Sørvágur.
Bøur cieszące się widokiem na niezwykłe Tindhólmur.
Miłaje wita!
Meta przez kościele w Sandavágur. I znowu żonkile!
* – Undir Bryggjubakka – Pod Wałem (bakka) przy Nabrzeżu (bryggja), czytamy undyr brydżubaka
Jakiś już czas temu zamknąłem śledztwo dotyczące kwestii absolutnie fundamentalnej – liczby farerskich skrzyżowań z sygnalizacją świetlną.
Armgarð Steinholm z Landsverk potwierdziła wówczas, że czwarte skrzyżowanie ze światłami znajduje się w Norðdepil. Niestrudzony autor oczywiście nie przepuścił okazji, aby zatrzymać się tam w drodze do owczego Ultima Thule – Viðareiði i uzupełnić dokumentację fotograficzną.
Rzut oka na osady Norðdepil (Borðoy, po lewej) i Hvannasund* (Viðoy), które połączono szeroką groblą w roku 1975.
O osiemnastu wyspach zagubionych wśród północnych mórz. Subiektywnie. Czasem nawet bardzo.
Tekst i zdjęcia: Maciej Brencz & Materiały udostępnione na licencji CC BY-SA 4.0
Napędzane przez WordPress & Szablon autorstwa Andersa Noréna
