Poezja Jóanesa Nielsena wzmocniona muzyczną oprawą Orki nie daje o sobie zapomnieć. Dzisiaj na warsztat trafia wiersz „Fjøllini standa úti” z tomiku „Brúgvar av svongum orðum” (pol. Mosty głodnych słów) i albumu „Livandi oyða”.
Fjøllini standa úti
Huld í támi og surrandi flugum
Sveipa í vindi
Wzgórza stojące gdzieś tam
Schowane wśród mgły i brzęczących much
Okryte wiatrem

Eitt hjarta av gróti og vatni
Dukar móti oyrunum
Eg spyrji hjarta: „hvussu kevur tú tað”
Serce z kamienia i wody
Dobija się do w mych uszu
Pytam serca – jak się masz?

Fjøllini standa einsamøll úti
Ongin bjóðar teimum inn
Míni fjøll standa kølduti í myrkrinum
Tey frysta míni fjøll
Wzgórza stojące samotnie gdzieś tam
Nikt nie zaprasza ich do środka
Moje wzgórza stoją zmarznięte w ciemności
Zamarzają moje wzgórza
