Są rzeczy, których nie ma

Ta głęboka prawda wypisana sprayem na murze utkwiła mi w pamięci już ładnych naście lat temu. A powróciła wraz z pytaniem, które zadano mi niedawno – jakich zawodów, które nam – Polakom, ludziom z kontynentu – wydają się oczywiste i codziennie, nie spotkamy na Wyspach. A także – odwracając to pytanie – jakich farerskich rzeczy próżno szukać na naszym podwórku.

Poniższa lista jest wynikiem przemyśleń i wertowania wspomnień prowadzonych przez kilka ostatnich tygodni. Będzie ona z pewnością uzupełniania. Bądźcie czujni…

Są rzeczy na Owczych, których nie ma (gdzie indziej)

Poza Wyspami Owczymi trudno będzie znaleźć:

• człowieka koszącego trawnik… na dachu własnego domu,
• dekarza dachów krytych darnią,

• hjallur – hatkę, w której dojrzewa suszona baranina i ryby,
• kapitana piłkarskiej reprezentacji, który na co dzień pracuje w urzędzie pracy,
• kelnera z restauracji serwującej wyłącznie fermentowano-suszone jedzenie,
• kraj, w którym w ciągu roku nie doszło do ani jednego śmiertelnego wypadku drogowego,
• lektora języka farerskiego (pozdrowienia dla Marjun i Ragnara),
• literę ð (zadanie to można sobie ułatwić wybierając się na Islandię),
• lody waniliowe z fermentowanym rabarbarem,
• most przez Atlantyk,
• podpisane imieniem trzydziestolatka beczki ustawione na rondzie,
• pomnik przedstawiający mężczyznę niosącego torf na opał,
• ponad setkę osób śpiewających w tańcu korowodowym na portowym placu,
• przyprawę Maggi z polską etykietą traktowaną jako sos sojowy,
• sprzedawcę suszonej waleniny na portowym nabrzeżu,
• trampoliny w ogródku przed niemal każdym domem,

• uznanego poetę, który wcześniejsze lata spędził pracując jako doker,
• wieczorek przy Monopoly okraszony cienkimi plasterkami suszonego delfina,
• współwłaścicieli prywatnej wyspy, która nie nadaje się do zamieszkania.

Są rzeczy, których nie ma (na Owczych)

Na Wyspach Owczych nie uświadczymy:

• blokowisk z wielkiej płyty,

• bramek poboru opłat za przejazd przez podmorskie tunele,
• dermatologów,
• drapaczy chmur (przy mglistej pogodzie za taki uznać za pewne można – mierzący nieco ponad 40 metrów – kościół Vesturkirkjan),
• dróżników,
• dwupasmowych dróg,

• endokrynologów,
• kierowców trolejbusów,
• kontroli biletów,
• list w rodzaju farerskiego ABC (litera C nie występuje w tutejszym alfabecie, a jego ostatnim znakiem jest Ø, tak – litery Z również w nim brakuje),
• maszynistów,
• monet z napisem Føroyar,
• obwoźnych sprzedawców dzwonków do drzwi,
• ogrodu zoologicznego,
• opery narodowej,
• owczego sera (chociaż produkuje się ser z mleka farerskich krów),
• parawanów na plażach,

• parków narodowych,
• prezenterów telewizji śniadaniowej (poza weekendami telewizja farerska rozpoczyna nadawanie późnym popołudniem),
• prostytutek,
• przejazdów kolejowych,
• schronisk górskich,
• senatorów,
• sosnowych borów,
• stadionowych burd,
• tabliczek z rozkładem jazdy (wielkie tablice z poczekalni w Tórshavn i Klaksvík oraz na przystankach autobusów miejskich w Havnie należy uznać za wyjątki),

• tramwajarzy,
• wąskotorówki,

• wielopoziomowych skrzyżowań,
• złodziei samochodów.