W trakcie tegorocznej wyprawy na Owcze udało mi się w końcu dotrzeć na wyspę Suðuroy. Udało mi się tam spotkać z Pól Arni Holmem z Hamraduna. W czasie naszej długiej rozmowy, na którą Pól Arni zaprosił mnie do swojego rodzinnego domu, spontanicznie, razem z córką zaśpiewał on jedną z najpopularniejszych farerskich kołysanek.

Tekst kołysanki w śpiewniku „Songbók Føroya fólks”

Po powrocie do Polski udało mi się znaleźć jej tekst. Natrafiłem na niego w wydanym w 2008 roku śpiewniku „Songbók Føroya fólks” w sekcji „Barnasangir” (piosenki dla dzieci) pod numerem 494. Ośmielony ukończonym wakacyjnym kursem farerskiego, postanowiłem przetłumaczyć ją na nasz ojczysty język.

Dukka mín er blá,
hestur mín er svartur,
ketta mín er grá,
máni mín er bjartur
gyllir hvørja á.

Lalka ma niebieska,
konik mój jest czarny,
kotek mój jest szary,
księżyć świeci jasny
pozłaca każdy strumyk.

Młody piechur zgubił buty w drodze na Klakkura

Og ein summardag
fara vit at ferðast,
langa leið avstað,
tá skal dukkan berast,
so er systir glað.

I pewnego letniego dnia
ruszamy w podróż,
daleko stąd,
gdy niosę jej lalkę,
siostra ma się cieszy.

Tekst w śpiewniku uzupełnia adnotacja – słowa: Hans A. Djurhuus (1883-1951), pierwszy raz opublikowane w „Barnabókin” (1925), melodia: Regin Dahl.

Wydanie „Songbók Føroya fólks”, które trzymam w ręce jest już dziesiątym w historii. Pierwsze ukazało się w 1913 roku.

P.S. Do Klaxu wędrują podziękowania dla Kingi za drobną korektę tłumaczenia.